Het was een verdrietig en bijzonder mooi seizoen voor mij.

In november werd mijn moeder met spoed opgenomen in het ziekenhuis, en was het kantje boord. Het begin van haar laatste levensreis.

Mijn moeder was tot op het laatste moment glashelder. Zij gaf haar eigen proces vorm: heeft alle beslissingen intuïtief en op spiritueel niveau genomen in rust, en niet met haar hoofd, zoals ze zelf zei. Zonder twijfel en met een helder oog voor de mensen om haar heen heeft ze alles in haar leven rond gemaakt. En hun een zetje voor de toekomst gegeven. Heel bijzonder.

En ik? Ik kon niet anders dan volgen. Volgen en: Er - zijn. Bewust - zijn.

Echt - zijn is een kunst heb ik ervaren.
Aanwezig - zijn. Beschikbaar zijn. Afstemmen met jezelf, je innerlijk leven.
Afstemmen met de ander. Voelen. Ruimte hebben. ruimte geven, ruimte nemen.

En tegelijkertijd gebeurt er van alles. Verzorging, gezin, familie. En sliep ze natuurlijk veel. Waar ik geneigd ben wachten op te vullen met klusjes, dingen die ‘moeten’, afleiding, op mobiel, tijdschrift of werk. Was mijn beweging steeds meer naar binnen. In die rust en ruimte ervaarde ik naarmate haar proces verdorde steeds meer verbinding met haar en mezelf. Bij het slapen gaan, tijdens het slapen, en met het wakker worden. Ruimte/leeg maken en voelen wat er echt is. En zo kunnen voelen wat er (nodig) is, om het lijden te verzachten, of juist een mooi, waardevol gesprekje in de nacht.

Juist dit proces is de rijkdom van het leven. Leven en samen-leven, samen-zijn en je verhouden tot wat er echt is.

Zonder mijn jarenlange training Tai Chi & Qigong, had ik dit misschien niet gekund. Dan zou ik veel meer in de afleiding, denk-stand, wacht-stand, en de emoties gaan zitten. En was ik me misschien niet eens bewust geweest van mijn automatismes hierin. De training in traagheid, (geestelijk en emotioneel) ruimte maken, stil staan, werpt in moeilijke tijden nog zichtbaarder zijn vruchten af. Op dat moment wordt je er niet alleen bewust van wat je nodig hebt, maar kan je het ook gaan toepassen en het effect ervaren.

Uiteindelijk gaat het om het kunnen zijn. Hoe verhoud je je met en tot jezelf? En hoe kan je je op die manier tot een ander verhouden. Zonder oordeel, verwachtingen, verlangen of emoties. In verbinding.

Ook daarna had ik die ruimte nodig. Om te verwerken, voelen, opnieuw beginnen. Terwijl het gewone leven allang zijn ritme had opgepakt. Bewust keuzes maken en agendabeheer heeft mij gered. Het heeft een paar maanden geduurd, maar ik sta weer echt in het ‘gewone’ leven. Tegelijkertijd verlang ik naar de helderheid die er was. Deze zomer hoop ik weer die ruimte te kunnen scheppen en creëren, met mezelf en ook om het samen-zijn te beleven met de volgende generatie.

Ik wens je een mooie zomer. Samen met jezelf en met je dierbaren!

Met warme groet,