31 december 2022…

Afgelopen jaar had ik een bijzondere voorbode. Voor de drempel van 2023, stond ik in Rome oog in oog met de Paus. Het was een onverwachts, bijzonder ontroerend moment, dat me diep raakte. 2023 zou Mijn Jaar Worden! Het eerste jaar rond zonder mijn ouders, waarin ik zeer hoopvol gestemd was.

En het begon goed! Mijn cursussen stroomden vol. En spontaan begon het coachen, onder de noemer privélessen te lopen. Mensen met chronische ziekten, traumatische gebeurtenissen, zeer gecompliceerde moeilijke jeugd en hoogbegaafden begonnen me spontaan te vinden.

The body keeps the score. Ik zag nog duidelijker hoeveel pijn en emotie er in je lichaam opgeslagen wordt, en dat dat je leven kan bepalen en definiëren. En veel belangrijker: dat ik door het lichaam op te lijnen, de energie weer kan laten stromen, en je daardoor je verleden, gedachtes, emoties, los kan laten en dichter bij je ware zelf kan komen.

De Paastijd brak aan. 1 jaar na die bijzondere, verdrietige, mooie, en emotionele paastijd waarin mijn moeder het lijden van Christus volgde en overleed. Samen met mijn dochter ging ik in retraite. Regelmaat, stilte en dichter bij je essentie en bij elkaar komen. Helend. Het samen goed hebben, in je eigen proces en toch verbonden. Dankbaar dat we dit samen konden doen. En zo trots op hoe mijn dochter dit deed!

23 mei

Aan het einde van een lange dag, bijna veilig thuis op de snelweg: BOEM, een enorme knal, van links in volle vaart op de A4! Misselijk en beroerd stonden we langs de snelweg in een waas bij te komen. Het gevoel van dankbaarheid dat we het overleefd hadden overheerste die week nog. Daarna kwam de verschrikkelijke hoofdpijn, misselijkheid, pijn in mijn nek, en noodzaak tot liggen en slapen…

Met vallen en opstaan, op de toppen van mijn tenen, maakte ik het seizoen af. Dankbaar voor al het begrip en medeleven van mijn leerlingen. Ondertussen werd mijn dochter 12. Geen groot feest, dat ze zo verdiend had! Maar klein en fijn. De inboedel van mijn ouders moest verdeeld, en we zouden naar de bergen rijden voor de vakantie.

Hoe dan? Met die vreselijke kramp in mijn nek, een scheur in mijn hoofd, gebrek aan energie en continu omvallen van de slaap. Mijn specialiteit die ik door schade en schande door leven met een chronische ziekte had geleerd: Precies binnen de wisselende grenzen van mijn lichaam blijven, en daarmee de reuma minimaliseren, en energie maximaliseren, werkte niet in deze nieuwe situatie. Ik moest mezelf opnieuw uitvinden…

Ik begon met het kopen van een spijkermat ter ontspanning. Hier lag ik misschien wel 3x/dag op. Vervolgens ontdekte ik een hersenmeditatie, de Kirtan Kriya, die ik dagelijks deed. Heel bijzonder na een week ofzo, was het alsof ik mijn hersens kon ‘zien’. Zag precies waar het bont en blauw en gekneusd was. Ik herinnerde weer mijn verlangen en voornemen om met een adem-opleiding te starten. Dus ik deed elke ochtend ademhalingsoefeningen om meer zuurstof in mijn bloed en hersenen te krijgen. En natuurlijk: Qigong!

Ik was er van overtuigd dat mijn goede inspanningen ervoor zouden zorgen dat ik in september weer op de been was… Maar langzaam werd het duidelijk dat mijn nek en hoofd meer tijd nodig hadden. Desondanks, ben van nature een doorzetter, bouwde ik mijn lessen weer op. Dankbaar dat ik kon oogsten wat ik gezaaid had. Namelijk de trouw en begrip van mijn leerlingen. En natuurlijk Virginie en A.! Die mij ondersteunen in het lesgeven. Ik zie ze in hun ontwikkeling groeien en bloeien! Ik huurde een echt goede vervanger in, en was trots op wat mijn leerlingen lieten zien!

Maar het meest verrast was ik over de vraag van een leerling die het allemaal aanzag: “Wordt het niet eens tijd dat jijzelf leraren gaat opleiden?!” Oef, die kwam binnen. Ook kreeg ik complimenten van (nieuwe) leerlingen die al decennia bij verschillende leraren Tai Chi & Qigong beoefenden. 1 leerling formuleerde het als volgt. “Jij doet geen Tai Chi & Qigong, jij bent het!” Prachtige complimenten die ik nog niet zo lang geleden niet kon ontvangen. Nu wel, en ik begrijp en zie ze. Misschien dat dit mijn zaadjes voor de toekomst zijn. Mijn dank!

Oktober

Oktober kwam, mijn 55e verjaardag, wilde ik groots vieren, dat ging niet, maar heb het intiem gevierd met vriend(inn)en die op alle moeilijke momenten in mijn leven aan mijn zijde hebben gestaan. Met een maaltijd in de traditie van mijn lieve moeder, mie voor een lang en voorspoedig leven. Natuurlijk mag je de mie dan niet snijden!

Want er viel wat te vieren! De verandering die ik had ondergaan door voor mezelf op te komen bij de verdeling van de erfenis. Mijn dochter die een paadje ziet dat met vallen en opstaan haar unieke weg kan worden. En volledig op haar plek is op de middelbare school die ze gekozen heeft.

De kracht van Transformeren heb ik afgelopen jaar in vele gedaantes ervaren, bij mezelf en anderen. 1 van de bijzondere momenten was een client die onvoorstelbaar veel had meegemaakt in haar leven en haar 2e sessie bij mij had. Ik liet haar Staan, en langzaam veranderde ik hier en daar iets in haar positie. Het ging echt stromen. Ineens zei ze verbaasd, verrast: “He, ik ben gewoon mezelf geworden. Het is echt heel gek, dit heb ik nooit zo gevoeld. Ik ben gewoon mezelf!” En ik zag haar stralen van geluk en verwondering. Prachtig!

31 december 2023…

Gisteren, 30 december, na een paar dagen extreme hoofdpijn, fietste ik naar huis, het was 5u, de winkels gingen dicht. En ineens herinnerde ik me weer dat ik van mijn moeder altijd met O&N iets nieuws moest dragen, liefst rood.

Op de valreep stapte ik een winkel binnen en zag vrijwel meteen een vrolijke kleurige jurk. Hij zat als gegoten! Die jurk trek ik vanavond aan. Vol vertrouwen, met positieve energie stap ik het nieuwe jaar in. Benieuwd wat het zal brengen, en in de wetenschap dat mijn tijd is gekomen!

Ik wens jullie allen een gezond, levenslustig en kleurrijk 2024!

Liefs,